үгеҙегеҙҙе һуғып күрһәт, — тине Мансур.
Бөгөн булмай, иртәгә беҙгә килегеҙ, йорт алдындағы майҙанға, — тинем.
Шул көндө үк тегеләр минең маҡтанғанды башҡа малайҙарға таратҡандар. Улар миңә мыҫҡыллы ҡараш ташлап үттеләр.
Мәктәптән ҡайтыуыма майҙансыҡ малайҙар, ҡыҙҙар менән тулғайны.
Йә инде, үгеҙеңде йыға һуғып күрһәт, — тип көлдөләр өлкәнерәктәре.
Үгеҙҙе малай-шалай түгел, ололар йыға алмай, тине асы телле Мәстүрә.
Мин ике йәшлек үгеҙҙе етәкләп алып сыҡтым да, боҙло ергә баҫтырҙым. Әлдә кисә ямғыр яуып туңдырып ебәргәйне. Үгеҙ боҙ өҫтөндә саҡ баҫып тора. Мин бәләкәй генә йоҙороғомдо барыһына ла күрһәтеп төйнәнем дә үгеҙҙең янбашына һуҡтым. Саҡ-саҡ баҫып торған бахырҡай үгеҙ йығылып та китте.
Майҙансыҡ “Ах!” итеп ҡалды.
Ә мин: “Юҡтан-барҙан маҡтана торған малай түгелмен!” тип танауымды сөйҙөм.