Малай күңелһеҙ генә:
- Ә мин иртә тора алманым, нисек хәйерле булһын? — тине.
- Тап һинең өсөн хәйерле, уңған малай. Мин кисә көнө буйы һиңә һоҡландым. Ата-әсәңә күп ярҙам иттең. Бөгөн таң менән шул арала урмандағы бар кейек-януарға, ҡоштарға һөйләнем. Улар һоҡланды, ана, ишетәһеңме? Һине маҡтап ҡоштар һайрай башланы.
- Ә мин, — тине Әтәс, — ошо ихатала йәшәүем менән ғорурланам. Арығайның бит. Тыныс төнөңдө һаҡланым. Шундай егәрле дуҫым тураһында бөтә әтәстәрҙән алда тороп һөрән һалдым. Ауылдың бар ҡоштары ла һинең тура ла белә. Шулай булғас...
- Хәйерле иртә! — тип өндәшкәнен үҙе лә һиҙмәй ҡалды.
Бына шулай уңған балаларҙы бар тәбиғәт, тереклек ярата, үҙ итә. Һеҙҙе лә ҡояш һәр саҡ яратып уятһын, кескәйҙәр. Хәйерле иртә!