Йә, тыныслан, нимә булды? Артыңдан ҡыуа төштөләрме әллә? — тип асыуланыбыраҡ өндәште йорт хужаһы. Ю-юҡ, юҡ, кем баҫтырһын мине? Мин… ней… теге… — Күпме әйтәм мин һиңә, ҡараңғыла йөрөмә! Хәбәрен дә һөйләй алмай! Нимә булды? — тиеп, шомланып, әсәһеһүҙгә ҡушыла.
Тын алғас, Батырхан күлдәге хәлде һөйләп бирҙе.
Атаһы уйға ҡалып: “Күл тонсоғандыр?! — Әйҙә, улым, кейен. Йәһәтерәк, һуң булып ҡуймаһын. Балыҡтар ярҙам һорай”,— тине.
Малай, бер нәмә лә аңламай, тиҙ генә тунын эләктерҙе...
— Нисек булышабыҙ? — тип һораны үҙе түҙә алмай.
— Бына хәҙер бырау, балта алабыҙ ҙа бәләкәй генә бер нисә мәке уябыҙ.
— Ә ул ни өсөн кәрәк? — тип ныҡышты малай.
— Сатлама һыуыҡтар башланһа, боҙ шаҡырайып ҡата. Балыҡтар тонсоға башлай. Шул саҡта кеше мәкеләр уйып уларға ярҙамға килә. Һәр йыл ҡабатлана торған хәл.
Эйе, мин аңланым! Беҙ балыҡ ҡармаҡларға түгел, ә киреһенсә, ҡотҡарырға барабыҙ. Ҙур үҫкәс Байрас менән беҙ ҙә шулай эшләрбеҙ. — Бик дөрөҫ, батырым, ашығайыҡ, һуңлап ҡуймайыҡ.
“Бына ни өсөн балыҡтар боҙ аҫтына йыйылған икән”, — тип уйланы малай юл буйы. Үҙе лә һиҙмәй ҡыҙыу атлап аҙымдарын йышайтты.
Улар, боҙҙо тишеп, бер нисә урында мәке уйҙы.
Эш тамамланғас: “Афарин, оло эш башҡарҙыҡ, һин минең уң ҡулым, ярҙамсым”, — тине атай кеше, улы менән ғорурланып.