Гүзәл СИТДИҠОВА

Кеҫәһенән үҙе яратҡан өрөктө сығарып һура башланы, береһен шулай ҙа Асманға һуҙҙы — бер үҙең генә ашарға ярамай, тип өйрәтә бит олатаһы.
Асман да өрөк ярата ине, башта алмаҫҡа уйлағайны ла, ҡулы тыңламаны, һуҙылды ла алды. Икәүләшеп өрөк сәйнәй-сәйнәй, Асмандың уйынсыҡтары яғына юлландылар. Диван арты туп-тулы уйынсыҡтар йорто икән — машиналар, пирамидалар, доминолар, төрлө нәмәләр ҡороп була торған эләктергесле «кирбестәр», йәнлектәр, төрлө кейемле кешеләр һындары... Бигерәк тә Таһирҙы тәпәйҙәре һәм мороно пластырь менән йәбештереп ҡуйылған айыу аптыратты.
— Нимә булған уға? — тип һорамай булдыра алманы.
— Розеткаға моронон тыҡҡан да, ток һуҡҡан, — тип аңлатты Асман.
— Моронон тартып алам тигәнсә тәпәйҙәре янған. Күпме әйтһәм дә тыңламаны, хәҙер ята ана ауырып. Ярай тотош янып китмәне.
— Розеткаға тейергә, унда бер нәмә лә тығырға ярамай, тип олатайымдар миңә лә әйтеп тора ул, — тине Таһир. — Тик мин унда ток тигән кеше һуғып ултырғанын белмәгәйнем.
— Ток кеше түгел дә ул, ана лампочканы яндыра, телевизорҙы күрһәттерә. Үҙе күренмәй, күренмәһә лә һуғышҡаҡ, — тип белгәнен һөйләп бирҙе Асман.
Малайҙар бик дуҫлашып киттеләр был кистә. Тағы осрашып торорға һүҙ ҡуйыштылар. Яңы дуҫын бик яратып, Асман үҙенең иң яратҡан яңы машинаһын бүләк итеп ҡайтарҙы.