Шатлығын бүлешергә, мейес янында йөрөгән әсәһенә өндәште:
- Әсәй, мине һин уяттыңмы, үҙем уяндыммы?
- Үҙең, улым, үҙең. Ҙур үҫтең инде. Һәр саҡ шулай өлгөр бул. Юҡҡа ғына боронғолар: "Иртә юлға сыҡҡандың эше уңыр", - тимәгән.
Әсәһенең был һүҙҙәренән һуң Уралдың һөйөнөсө тағы ла артып китте. Иртәнге зарядканы ла илке-һалҡы түгел, ә шартына килтереп яһаны. Йыуынғанда ла ауыҙы эсенән көйләп алды. Эшең уң булһа, ниндәй рәхәт! Инде Урал иртәгә лә, иртәнән һуңға ла - һәр ваҡыт үҙе торасаҡ.
(М.Моратова.)