- Әсәйем магазиндан ҡаҙ алып ҡайтҡас, байрамға тиклем боҙолмаһын тип, тоҙлап ҡуйғайны.
Өләсәһе Нәфисәнең аҡылһыҙ һүҙ һөйләүенә кеткелдәп көлдө лә йомшаҡ ҡына итеп башына һуҡты:
- Бына бында, башыңда, аҡылың бармы һинең, юҡмы? Бигерәк йүнһеҙ һүҙ һөйләйһең.
- Аҡыл башта буламы ни? Әллә һинең, өләсәй, аҡылың башыңдамы?
- Башта булмай, ҡайҙа булһын? - тине өләсәһе.
- Аҡыл бына бында була, - тине Нәфисә һәм телен сығарып күрһәтте. - Мин ял көнө атайымдан: "Ниңә кәбеҫтә эсендә йомортҡа һарыһы кеүек алма үҫмәй икән?" - тигәйнем, ул миңә: "Ҡыҙым, һинең телеңә нисек шулай аҡылһыҙ һүҙ килә?" - тине. Ә бит башыңа тимәне...
Нәфисәнең өләсәһе тағы ла көлдө:
- Уйлап һөйләмәгәнгә ул, балам. Уйлап һөйләһәң, ундай тинтәк һүҙ һөйләмәҫ инең, - тине.
(Сәғит АГИШ.)