ӘКИӘТТӘ ҠУНАҠТА

Мин инде ҙур ҡыҙ булыуыма ҡарамаҫтан ( миңә ун йәштәр самаһы ), аптырап ҡалдым.

- Мин — Ләйсән.

- Ләйсән... Ләйсән... Был юлы тауыш бик асыулы булып ишетелде.

- Асыуланма миңә! Мин берәүгә лә ҡамасауларға теләмәгәйнем.

- Теләмәгәйнем! Теләмәгәйнем! — Сәскәләрҙең береһе күҙ менән ҡаш араһында ҙурая башланы. Бына ул йоҙроҡ ҙурлығындай булды. Бына уның таждары асылды. Бына минең итәгемә бәләкәс кенә, бармаҡ ҙурлығындай ҡыҙыҡай һикереп килеп төштө.

- Эй, һин кем ул?

- Мин — Гөлмөғжизә. Тылсымсы. Сәскәләр тылсымсыһы.

Ул ҡыҙыҡай мине ҡарашы менән сихырлап алғандай итте: ҡапыл мин тылсымдар һәм тылсымсылар барлығына ышандым да ҡуйҙым. Һис шикһеҙ ышандым һәм уның һөйләгән хәбәрен етди ҡиәфәт менән , бар донъямды онотоп, тыңлай башланым.

- Сәскәләр матурлығына, хуш еҫенә һоҡланып ултыраһыңмы? Ысынлап та, матур сәскә — ынйы сәскәһе. Ә һин беләһеңме, нишләп ул ап-аҡ? Мин уны аҡ томандан эшләнем. Ҡуйы һөт төҫлө томанды тылсымлы көпшә менән һурып алдым да ( ҡара сәсле ҡыҙыҡай күлдәгенең кеҫәһенән йәйғорҙай балҡып торған быяла көпшә килтереп сығарҙы), һаҡ ҡына өрөп, ҡыңғырау формаһына индерҙем һәм киң йәшел япраҡлы һабаҡҡа эләктереп ҡуйҙым. Ҙур япраҡ эсендә мин ижад иткән сәскә бик бәләкәй булып күренде, һәм мин, оҙаҡ уйлап тормайынса, япраҡҡа уларҙы бер нисә рәт итеп теҙеп ҡуйҙым. Был сәскәләр миңә ынйыларҙы хәтерләтте, шуға күрә уларҙы ”ынйы сәскәләре” тип атаным да инде. Күрәм, һиңә сәскәләр оҡшай, әммә һин уларҙы өҙмә. Һин ҙурайып, һинең ҡыҙың булһа, ул да ынйы сәскәләрен өҙмәһен. Һоҡланып ҡына ҡарарға кәрәк был сәскәләргә. Шулай, Ләйсән, — Гөлмөғжизәнең арҡаһында үтә күренмәле ҡанаттар үҫеп сыҡты , һәм ул минең итәгемдән осоп та китте. Ә мин йомшаҡ үлән өҫтөндә ултырып ҡалдым.

Ынйы сәскәләренән хуш еҫ бөркөлә. Мин уларҙы һаҡ ҡына тотоп ҡарайым, әммә өҙмәйем. Гөлмөғжизә миңә шулай ҡушты бит.