ХИКӘЙӘЛӘР ДОНЪЯҺЫ

Земфира АҠБУТИНАКөмөш тәңкәләр(Хикәйә) Минең ике апайым бар. Ҙуры — Әлфиә, икенсеһе — Әлиә. Бер көн Әлфиә апайым беҙгә утыҙ биш тинлек аҡса бирҙе лә тәмлекәстәр алырға ҡушты. Минең магазинға тәүге тапҡыр килеүем. Тышта эҫе, ә унда һалҡынса, рәхәт. Кәштәләрҙәге әйберҙәргә ҡарап, иҫем китеп торам. Әлиә апайым һатыусыға көмөш һәм баҡыр тәңкәләрҙе һуҙҙы. Бер устай «кис-кис» тигән ирис кәнфит, байтаҡ ҡына печенье килде. Минең күҙем дүрт булды. Бәләкәй генә көмөш тәңкәләргә күпме ниғмәттәр алырға була! Яйын табып:— Әлфиә апайым ул утыҙ биш тинде ҡайҙан алды икән? — тип һораным.— Иҙән йыуғанда карауат аҫтынан тапҡан.— Улайһа, мин бөгөн иҙән йыуам!— Ярай, бик һәйбәт!Мин тасҡа һыу алып, эшкә керештем. Карауат аҫтына инеп, һәр мөйөшөн тикшереп сыҡтым. Бәлки, көмөш һәм баҡыр тәңкәләр иң төптә яталыр? Ләкин ул табылманы.— Апай, иҙәнде йыуып бөттөм, ә аҡса тапманым, — тим, ҡайғырып. — Ә карауат аҫтына уларҙы кем һала?