ХИКӘЙӘЛӘР ДОНЪЯҺЫ

Ҡыйыу Ҡашҡа Тышта ел ыжғыра. Оооооо! Уууууу! Оооуууу!.. Зөбәйлә тәҙрә янына барҙы. Буран икән. Ишек асылды. - Атай! - тип ҡысҡырып ебәрҙе ҡыҙ. - Нимә ул? Атаһы төргәген мейес янына һалды. - Һарыҡ бәрәсләгән. Зөбәйлә бәләкәстең бөҙрә йөндәренән һыйпаны. “Өшөмә, йәме”, - тип, өҫтөнә бүкән юрғанын япты.- Әсәй, маңлайында ағы бар, - тип ҡыуанды ул. - Эйе шул. Әйҙә, исем тап. Нимәгә оҡшаған?- Мммм... Йөрәккә.- Йөрәк тимәйҙәр инде.- Ҡашҡа!- Эйе шул, бәләкәсем. Ҡашҡа мейес йылыһына кибенде. Торҙо.- Бәәәә! Ҡашҡа һөт һорай. Мәрйәм апай буш шешәгә әле генә һауып индергән йылы һөттө ҡойҙо. Имеҙлек кейҙерҙе. Ҡашҡаның ауыҙына ҡаптырҙы.- Әсәй! Һөттө имә! Имә! Һөт шул тиклем тәмле микән? Ҡолаҡтарын ҡыбырлата. Бәләкәй генә ҡойроғон өйрөлтә. Ҡашҡа һәндерә аҫтында йәшәне. Ата-әсәһе эшкә китә. Зөбәйлә бәрәсте өйҙән сығара. Бәләкәс уны төрткөләп һөт һорай. Икмәк ҡаптырғайны, тегеһе оҙаҡ итеп сәйнәп ашаны. Зөбәйлә бәпәй кеүек имгәкләй. Бәрәскәйе артынан һикерәнләп эйәреп йөрөй. Ҡыҙ бара торғас, ҡапыл әйләнеп, уның маңлайындағы ҡашҡаһын төкөнө. Улар көн дә һөҙөшөп уйнайҙар. Ҡашҡа – һөҙөшкәк бәрәс. "Мөгөҙө ҡысый", - тине атаһы. Ысынлап та, бәләкәс кенә уймаҡтай мөгөҙсөктәре күренде. Өй ҡыйыҡтарынан тамсылар тыпылданы. Мәрйәм апай Ҡашҡаны тышҡа сығарҙы. Етемәк ситтәрәк йөрөй. Балалар ҙа һыртҡа уйнарға сыҡты. Һарыҡтар үлән ашай. Зөбәйләне күреү менән етемәк сабып килә. Аяғөҫтө баҫа ла уны һөҙөп ергә йыға.