КӨЛӨП АЛАЙЫҠ ӘЛЕ!

Юнир САЛАУАТОВИҫке галош(фәстереү) Беҙҙең кәзәбеҙҙҙең иркә генә, матурҡас бәрәсе бар. Мин уның менән уйнайым, шаярам, икмәк ашатам. Ҡайҙа барһам да, артымдан эйәреп кенә йөрөй. Йәй еткәс, көтөүгә китте. Тик, нишләптер, көндән-көн ул мине танымай, иғтибар итмәй башланы. Көҙөн бөтөнләй өйгә юлды онотто. Беренсе ҡар яуған көндө өләсәйем: – Кәзә тәкәбеҙҙе күрше ауылда күргәндәр. Бар, алып ҡайт, йә бүреләргә тап булып ҡуйыр, – тине.Кәзәләрҙең көтөүендә тәкәне эҙләп таптым. Икмәк киҫәге күрһәтеп үҙемә саҡырып ҡарайым, юҡ, яҡын да килмәй. Мине, дуҫын, онотҡан, күрәһең. Күрше ауылдағы иптәш малайҙар ярҙамында ғына уны тота алдым. Етәкләйем, һис кенә лә ыңғайламай. Дүрт аяғын ергә терәп, бер аҙым да алға атламай бит тиҫкәре тәкә.