ӘКИӘТТӘ ҠУНАҠТА

Тылсымлы ҡурай(әкиәт) Борон-борон заманда йәшәгән, ти, Мозафар исемле малай. Әсәһе ауырып вафат булғас, атаһы алыҫтан үгәй әсәй алып ҡайтҡан, ти. Уның Мотаһар исемле улы бар икән. Был ҡатын үҙенең малайын яратҡан, Мозафарҙы үгәйһетеп, туҡтауһыҙ эшкә еккән. Малай хатта ҡатын-ҡыҙ эштәрен дә башҡарырға мәжбүр булған. Көндәрҙән-бер көндө, ыжғыр буранда, үгәй әсәй Мозафарҙы ҡоро утынға ебәргән. Малай билдән ҡарға батып, буранға ҡаршы атлай алмай йығылған. Тик күктәге йондоҙҙар балҡып, һары батмус ай ҡайтырға юл күрһәткән. Юл ситендә кипкән көпшәле үҫемлек, елгә сайҡалып ниҙер һөйләй икән. – Берәүгә лә кәрәгем юҡ. Бәлки, һиңә ярҙамым тейер, – тип телгә килгән ул. – Мин дә яңғыҙмын, әйҙә, миңә иптәшкә, – тип малай уны үҙе менән алған, ти. Ҡыуанысынан теге көпшә көслө итеп һыҙғырып ебәргән, ти.– Ниндәй моң! – Мозафар көпшәгә өрөп ҡараған. Бер төрлө генә көй сыҡҡан. Уйым-уйым тишек киртеп уйнаған һайын, төрлө тауыштар өҫтәлә барған. Урғылған моң урман, тауҙар, яландарҙы ураған, ти. Аҡыл эйәһе өкө:– Йыр-моң донъяны урай,Был булыр беҙҙең ҡурай! – тип ҡыуанған, ти. Өкө, ҡор, тумыртҡа, тирә-яҡтан йыйылған йәнлектәр Мозафар тирәләй ултырып тыңлағандар, ти. Бишенсе тишекте ҡаршы яҡтан киртеп уйнаған. Йәнлектәр бейергә төшкән, ҡоштар сәпәкәй һуҡҡан, ти. Мозафар уйнаған һайын көс-ғәйрәте ташып торған батырға әйләнә бара, ти. Алыҫта ут быҙлаған. Уйын ҡоралын биленә ҡыҫтырып, Мозафар шунда юл тотҡан. Тәҙрәнән ҡараһа, берәү ҙә күренмәй. Мейестә ут яна, сөгөндә һоло бутҡаһы ла бығырлай икән. Ҡурай моңон ишетеп айыу ағай килеп ингән дә:– Ҡайҙа, бир әле. Бының эсенә кем йәшенгән? – тип ҡурайҙы үтә ҡараған.– Ул – мин, Айыу батша, – тигән дә Мозафар уйнап ебәргән, ти. Өй хужаһы тыңлаған, хатта илап та алған, ти.– Әҙәм мине бейетәм, тип маҡтана, ти. Әйҙә, егет, бейетә алһаң, бүләкләрмен, – тигән дә Айыу бабай бейергә төшкән, ти. Яйлап ҡына баҫа торғас, дәртләнеп киткән, орсоҡ кеүек өйөрөлә лә башлаған. Мозафар ҙа күңеле асылып: – Эй, Хоҙайым, ҡурай тартам,Күңелдәрең елкенһен.Күңелдәре елкенһен дәҠурай моңон үҙ итһен, оп-па! – тип, уға ҡаршы бейергә лә төшкән, ти.– Әҙәм бушты һөйләмәй икән. Өф! Бейеттең, рәхмәт! Ҡайтһаң да була, – тигән.