ҠУНАҠ БӘРӘС. Хикәйә.

– Эй үҫкәнемде минең!

Наилә һеңлеһен ҡосаҡлап уҡ алды. Уға тиҙ генә йомош менән күрше ауылға барып килергә кәрәк. Әсәһе менән атаһы иртән үк эш буйынса район үҙәгенә китте. Ҡыҙҙар өйҙә икеһе генә ҡалды. Наилә ҙур инде, быйыл уҡыуҙы тамамлай. Шуға эш тә боҙмай. Уға стеналарға һүрәт төшөрөү, шкафтарҙағы һауыт-һаба, ярмалар менән уйнау күптән ҡыҙыҡ түгел. Әсәй менән атайҙың әйткәнен дә тыңлап ҡына йөрөй. Үҙе уҫал, талапсан. Өйҙө әҙ генә туҙҙырырға ла ярамай, күреп ҡалыу менән “йыйыштыр!” ти башлай... Әйтерһең, өйҙә ул хужа. Миләш шуға ла уның тиҙерәк сығып китеүен көтә. Юҡ, эш боҙорға уйлауҙан түгел, уның да өйҙә хужа кеүек йөрөгөһө килә. Рәхәт бит: берәү ҙә һиңә бер нәмә лә әйтмәй, әрләмәй ҙә.

Наилә апаһы “ошолар менән уйна!” тип иҙән уртаһына әллә күпме уйынсыҡтар теҙҙе. Бер нәмәгә лә теймә, тышҡа сыҡма, тип ҡат-ҡат киҫәтте. Шунан һуң ғына сығып китте.

Ул ишектән юғалыуға Миләш: “Уф-ф-ф...” тип еңел тын алды. Уйынсыҡтарын аша атлап ҡына уҙҙы. Диванға барып ултырҙы. Телевизорҙы тоҡандырып, тауышын бар көсөнә асты. Кухняға сығып, стаканға һыу ҡойоп алды. Һыуын эсә-эсә тәҙрә төбөнә килде. Шул ваҡыт күҙенә тышта һикерәндәгән бәрәс салынды. Ул да, ана, яңғыҙ, нимә эшләргә белмәй. Их, тышҡа сығырға ярамай, юҡһа, икеһе уйнарҙар ине. Миләштең башына бер уй килде: уның үҙенә сығырға рөхсәт итмәһәләр ҙә, бәрәсте өйгә индерергә ярамай тип әйтмәнеләр бит әле! Ҡулындағы стаканын телевизор алдына ҡуйҙы ла Миләш тышҡа атылды. Икәүләп уйнарҙар, эш боҙмаҫ, эй апайы ҡыуаныр инде!

Ҡыҙыҡай кәзә бәрәсен саҡ һөйрәп индерҙе. Бәрәскәй инде лә өй буйлап сабып та китте. Миләш уның артынан ҡыуа төштө.

– Туҡта! Туҡта тейем мин һиңә! – тип ҡысҡырҙы үҙе. – Мин бит һине ҡунаҡҡа алып ҡайттым! Хәҙер мин һиңә концерт ҡуям, йырҙар йырлайым. Кил ошонда диванға ултыр! Аҙаҡ үҙеңде тәмлекәстәр менән һыйлармын...

Миләш уны эләктереп диванға ултыртырға маташты. Бәрәскәй уны бөтөнләй тыңламаны, өй буйлап сабыуын белде. Дивандар буйлап йүгерҙе, ултырғыстарға һикереп менде, Миләштең иҙәндәге уйынсыҡтарын тапап уҙҙы. Шулай ҡыуыша торғас, бәрәс телевизор алдына һикереп менде. Тояғы менән Миләштең ултыртҡан стаканын этеп ҡолатты. Һыу телевизор эргәһендә ултырған стабилизаторға түгелде. Шул саҡ п-ш-ш итте лә шарт итеп ҡалды һәм шул урында төтөн күтәрелде. Кәзә бәрәсе ҡурҡышынан бә-ә-ә тип әсе ҡысҡырып һикереп төшөп китте. Миләштең аптырауҙан һәм ҡурҡыштан күҙҙәре дүрт булды. “Һуғыш башланды!” – тигән уй телеп үтте уның мейеһен.

– Бәрәскәйем, әйҙә! – тине лә урамға сығып йүгерҙе. Урамында йөрөгән күршеһенә еткерҙе был хәбәрҙе:

– Инәй! Беҙҙә һуғыш башланды! Унда, өйҙә, атышалар!

Ниндәй һуғыш булырға мөмкинлеген күршеһе шунда уҡ аңлап алды. “Уй-й-й!..” тине лә Миләштәрҙең өйөнә йүгерҙе.

Тиктормаҫ ҡыҙыҡайҙың шуҡлығы арҡаһында ҙур бәлә килеп сыға яҙҙы шулай. Ярай әле күрше инәй яҡында ғына булған! Шунан һуң Миләш “өйҙә бер үҙем ҡалам” тип өндәшмәне. Уйындан уймаҡ сығырға мөмкин икәнен аңлағайны инде ул...

Гөлнара МОСТАФИНА.