МЕЙЕС ӘБЕЙ

Күрше Зөлфиә инәйҙе Көләкәс тиҙәр, ул, ысынлап та, гел көлөп кенә тора, шуғалыр. Баҡса арты Хатип бабайҙы Ялтас тип йөрөтәләр, сәсе ҡойолоп, башы ялтырап торғанғалыр. Ә өләсәһенә ни өсөн Мейес әбей тигән ҡушамат тағылған — аңлай алмай Әлфиә. Ҡарап-ҡарап ҡуя, тик бер ҙә уны мейескә оҡшатмай. Бер көндө шулай берсә түр яҡта бәүелә-бәүелә он иләп торған ҡаҡса кәүҙәле өләсәһенә, берсә ярты бүлмәне биләп ултырған оло мейескә оҙаҡ ҡына текләп торҙо ла әсәһенән һорай ҡуйҙы:
— Әсәй, ниңә өләсәйемдән Мейес әбей тип көләләр ул?
Яратып әйтәләр уны, көлөп түгел,— тине әсә¬һе.— Өләсәйең мейес менән бер туған һымаҡ бит ул.
– Нисек инде бер туған?— Әлфиә тамам аптыраны был һүҙгә.
– Ә һин ашыҡма, күҙәт, үҙең дә күрерһең, аңлар¬һың быны...
Иртәгәһенә, көн боҙолоп, ямғыр яуып ебәрҙе. Көндәр һыуыта, көҙгә тарта башлағайны шул. Тышта — бысраҡ, өйҙә — һыуыҡ, ҡотһоҙ. Бесәй ҙә мырау¬лап Әлфиә эргәһенә килеп һыйынды, ул да өшөйҙөр инде. Шул саҡ өләсәһе утын күтәреп килеп инде.
— Оло мейескә яғып ебәрәйем,— тине ул,— икмәк һалайым, өй ҙә йылыныр.
Күп тә үтмәй усаҡта сытырлап ут тоҡанды, өйгә йәм инде. Өләсәһе ҡамырҙы йомарлаҡлап табаларға һалды. Ә утын янып бөткәс, күмерҙе алғараҡ тартып, табаларҙы мейескә ҡуйҙы. Өй эсенә тәмле икмәк еҫе таралды.
Әлфиә тағы ла бер мейескә, бер өләсәһенә ҡарап алды.