Өлкәндәр ҡаҙан аҫты, бөтәһенә етерлек итеп бутҡа бешерҙе. Ашъяулыҡҡа һәр кем өйөнән килтергән тәм-том теҙелде: һөт, ҡаймаҡ, йомортҡа, ҡоймаҡ… Күңелле таҡмаҡ әйтешеп бейештеләр. Әллә ҡайҙан йыйын тураһында белеп ҡалып егет-елән дә килеп етте. Яландар, тау буйҙары ҡурай моңона күмелде.
Уйнап-көлөп туйғас, ҡаҙан төбөндә ҡалған бутҡаны ағас төптәренә һалдылар. Ана бит, ҡарғалар баянан бирле уларҙы күҙәтеп ултыра. Йә, ҡарға, бутҡа тәмлеме?
— Ҡар, ҡар, беҙгә лә бутҡа бар, бар! — тип ҡыуанышты ҡарғалар. — Тәме лә бар, йәме лә бар!
Эйе шул, ҡарға бутҡаһы — бик йәмле, күркәм йола. Башҡорттарҙың борондан тәбиғәткә, ер-һыуға хөрмәт менән ҡарауын һөйләй ул.