Быйыл беренселә уҡып йөрөгән Барыйҙы малайҙар ҡыҙыҡ итеп мәрәкәләйҙәр икән:
Аяҡтарың шатланыр, — тип.
Ә Барый бер класташтарына, бер аяҡтарына аптырап ҡарай икән.
— Балалар, йылы яҡтан тәү башлап ниндәй ҡоштар ҡайталар? — тип һорай уҡытыусы.
— Ҡара ҡарғалар, —ти Рәйес. —Тик улар ҡайталар ҙа “ҡар ҙа ҡар” килеп ҡышты эҙләп тик йөрөйҙәр, — тип яуаплай.
Балалар бер-береһе менән: “Кем дә кем көслөрәк!” — тип һүҙ көрәштерә.
— Мин ҙу-ур машинаны бер ҡул менән генә этеп йөрөтә алам, — ти Ғаяз.
— Ә мин-нн һинән дә көслөрәк, — ти Айсыуаҡ. — Мин тракторымды баш осонда күтәреп йөрөтә алам!
Дуҫтарын тыңлап торған Шамил һис тә аптырамай:
— Эй, шул да буламы көс. Бына мин, һеҙҙең машина менән тракторығыҙҙан “һә” тигәнсе ҙу-ур тау эшләй алам, — ти, шаяртып.
Бер ни аңламаған малайҙар: “Эй, маҡтанма, йә, күрһәт!” — ти сәмләнеп. Шамил тегеләрҙең ҡулдарынан уйынсыҡтарын ала ла ҡапма-ҡаршы килтереп һөҙөштөрә. Тәтәйҙәр китә сәселеп. Шунан уларҙы йыйып өйә лә: “Бына һеҙгә тау! Ышандығыҙмы инде” — ти, көлә-көлә.
Ә тегеләр асҡан ауыҙҙарын ябырға онотоп ҡатып ҡалалар...