Ат, әлбиттә, ризалашҡан. Ә ҡусҡар үҙенең ун мең туғанын йыйған. Уларға юл буйлап бер-береһенән йөҙ аҙым арауығында йәшеренергә ҡушҡан.
Иртәгәһенә ярыш башланған. Ат ике йөҙ аҙым йүгергән дә, артына әйләнеп тә ҡарамайса:
– Йә, һин ҡайҙа шыуышаһың? – тип ҡысҡырған.
– Артыңа әйлән! – тигән тыныс ҡына тауыш ишетелгән.
Ат әйләнеп ҡараһа, үҙенән йөҙ аҙымда шыуышып килгән ҡусҡарҙы күргән. Аптыраған ат тағы ла сабырға тотонған. Ҡасан ғына әйләнеп ҡарамаһын, ҡусҡар аттан бер ҙә ҡалышмай икән.
Ниһайәт, хәлһеҙләнеп, ат юл ситенә ауған.
Ҡусҡар уға яҡын килеп, ҡысҡырып көлөп ебәргән дә:
– Етеҙ аяҡлы түгел, аҡыллы башлы еңә шул! – тигән.
Миңлегөл ТАЙСИНА тәржемәһе.