Ғабдрахманға биш йәш әле. Оҙаҡламай алты тула. Апайҙары уҡырға әҙерләнә башлағас:
— Әсәй! Минең дә мәктәпкә барғым килә! — тине.
— Һиңә иртәрәк әле, улым! Баҡсаға ғына йөрөп торорһоң инде, — тип йылмайҙы әсәһе.
— Мин бит исемемде яҙа беләм, хәрефтәрҙе таныйым, — тип ныҡышты малай. —Мәктәпкә барһаң, матур тышлы китап-дәфтәрҙәр, төрлө төҫтәге сағыу ҡәләмдәр, портфель һатып алалар, — тип тә өҫтәне.
— Уҡытыусы апайға әйтеп ҡарарбыҙ һуң, — тигән булды әсәһе, улының һүҙен ҡеүәтләгәндәй.
— Ә уҡытыусыҡ кем ул? — тип һүҙгә ҡушылды кескәй Гөлнәзирә.— Уйынсыҡ, тубырсыҡ, — тип тәтелдәне үҙе.
— Уҡытыусыҡ түгел, ә уҡытыусы... Уҡытыусы апай мәктәптә балаларҙы уҡыта! — Бына шулай ышаныслы яуап бирҙе үҙен ҙу-у-ур ағай тип һанаған Ғабдрахман.
Өфө районы, Шамонин урта мәктәбе.