Бына шулай бик күп нәмәне белде, аңланы Тырышбикә. Хәҙер, маҙаһыҙлап, бызлап осоп йөрөгән бал ҡорттарына асыуы килмәй.
Урманда ла Ололар көнө бар икән. Өләсәйгә ҡунаҡтар тағы ла бал килтерҙеләр. “Ҡасан ҙур булырмын? Мин дә бал алып килер инем, - тип уйланы Тырышбикә. - Балы тағы ла күберәк булһа, өләсәйем тағы ла нығыраҡ шатланыр ине”.
Ә уға өләсәһе янында рәхәт. Шатбикә әбей ейәнсәренә үләндәрҙән тәмле сәй эшләргә өйрәтте. Тырышбикә әле генә ауырый ине, шундуҡ һауыҡты.
-Өләсәй, һинең менән рәхәт!
Шул саҡ өләсәһенең күҙе йәшләнде.
-Өләсәй, һине берәйһе рәнйеттеме?
-Юҡ, балам. Был шатлыҡ йәше. Рәхмәт һүҙен ишетеү - иң ҙур ҡыуаныс! . Сөнки яҡшы һүҙ - татлы балдан татлы. Һинең “рәхмәт”, тип әйтеүең ошондағы бөтөн балдан да ҡыйбат. Бал тән дауаһы булһа, яҡшы һүҙ – йән дауаһы. Иртәгә сирлеләргә балды таратырбыҙ, тәпәндәр бушар, ә күңелебеҙ яҡшылыҡ менән тулыр. Яҡшылыҡ менән тулған күңел - иң кәрәге.
Бына шулай итеп Тырышбикә яҡшылыҡ тураһында ла күп нәмә аңланы. Оҙаҡламай ата-әсәһе килер. Улар ҙа өләсәйгә бал алып килергә кәрәк, тип уйлай ҙа баһа! Зирәк айыу ҡыҙы ата-әсәһенә шулай тип хат яҙҙы: “Һеҙ өләсәй менән һөйләшеп ултырырға килегеҙ. Бергәләшеп сәй эсербеҙ, бергәләшеп урман ҡыҙырырбыҙ, яңы ер-һыу күрербеҙ. Тик бал алып килмәгеҙ”. Шунан Тырышбикә уйланып ултырҙы. Ни өсөн икәнен дә яҙырға кәрәк бит! Өләсәһенең аҙаҡҡы һүҙҙәрен ул, әлбиттә, бик аңлап бөтмәне. Ләкин ныҡ хәтерләп ҡалды. Шуға ла һүҙмә-һүҙ яҙҙы: “Тик яҡшылыҡ менән тулған күңелегеҙҙе онотоп ҡалдырмағыҙ. Ул бында иң кәрәге”.