– Шунанмы? Шул ҙур һауыттан ҡыйыҡ буйлап таңға тиклем бойҙай ергә ҡойолдо.
– Ә һин ниңә уны әтәс, тиеп уйлайһың?
– Иртә таңдан һөрән һалып ҡыйыҡтан осоп төштө. Ә унан инде бойҙай ҙа ҡойолоуҙан туҡтаны.
Өләсәһе бәләкәс ейәненең арҡаһынан һөйөп:
– Эй, улым! Ул бит – төнөн йәшенләп яуған ямғыр. Ә әтәс үҙенең көндәлек эшен генә башҡарған, тауыҡтарҙы уятҡан.