Күҙкәйҙәре төймәләй,
Ҡолаҡтары шеш кенә,
Әллә инде игеҙәктәр –
Бары ла бер иш кенә.
Һикерәләр, уйнайҙар,
Уйнап һис тә туймайҙар.
Мине һәр саҡ тыңлайҙар,
Бер ҙә тәртип боҙмайҙар.
Ҡыш көнө лә уларҙың
Ниңә һоро тундары
Тунын алмаштырып тормай,
Улар – йорт ҡуяндары.
Йәм-йәшел кәбән ултыра,
Уға ҡар бүрек булған.
Ә аҡлан ситендә тора
Оҙон аяҡлы болан.
Ул бында көрт йырып үткән,
Ҡарап тора кәбәнгә –
Башында ҙур һәнәк бар,
Килгән, ахыры, бесәнгә.
Йылтырашып, сылтырашып
Ағып та китте ҡарҙар.
Ҡар аҫтында яҙ ҡышлаған —
Йәм-йәшел икән ҡырҙар.
Йәшел ужым диңгеҙенең
Урман ситендә яры.
Еләҫ елдәр иҫкән һайын,
Тулҡындар таша барҙы.
Ерҙе ямғыр ҡойондорҙо,
Елберләп бейеп кенә.
Сыҡтым бөгөн дә иртә.
Һыуыҡ әллә көтөп торған.
Яныма килеп етә.
Йүгереп килеп етә лә,
Биттәремде семетә,
Биттәремде семетә лә
Ҡулдарымды өшөтә.
Унан ҡурҡып, тауға ҡарай
Китеп барҙым мин шәп-шәп.
Шул саҡ һыуыҡ әллә ҡайҙа
Тороп ҡалды – вәт ғәжәп.
Ағастарҙың кейемдәрен
Көҙ алып ҡалды сисеп,
Улар һалҡын көндәрҙә һуң
Түҙерҙәр инде нисек?
Ҡыш килгәс тә хайран ҡалды,
Урманға баҡты йәлләп.
Ағастарға яба һалды,
Аҡ мамыҡтан шәл бәйләп.
Бер көндө урман буйына
Һалып ҡуйҙы һырынты, -
Бына шулай ағастарҙың
Ынйы- ынйы ҡарҙар яуа,
Ғәжәп матур көн бөгөн.
Ҡулға тотоп алғы килә
Ҡарҙың һәр бер бөртөгөн.
Бәүеле- бәүелеп төшә,
Ҡар яуа- матур ниндәй!
Әйтерһең дә, кемдер күктә
Ҙур иләктән он иләй.
(Сафуан Әлибай шиғырҙары)